Fresk – technika malarstwa ściennego polegająca na malowaniu na mokrym tynku, pokrytym kilkoma warstwami zaprawy, farbami z pigmentów odpornych na alkaiczne działanie wapna, rozprowadzanymi wodą deszczową. Fresk jest techniką bardzo trudną, gdyż nie pozwala na dokonywanie poprawek i zmian, należy jednak do najtrwalszych rodzajów malarstwa ściennego. Jako fresk często niesłusznie określa się każde malowidło ścienne wykonane inna techniką.
Al secco – technika malarstwa ściennego polegająca na malowaniu na suchym tynku pigmentami zmieszanymi z wodą, których spoiwem jest mleko wapienne, kazeina, klej, olej, żywice, woski, jajko. Czasem mylona z suchym freskiem. W technice al secco nie ma w przeciwieństwie do fresku podziału na partie dzienne, w fakturze mogą występować impasty. Technika stosowana głównie w starożytności, od XV wieku zastąpiona przez fresk. W XVII – XIX w. często stosowano technikę mieszaną: fresk i al secco.
Mozaika – technika dekoracyjna zaliczana do malarstwa monumentalnego, polegająca na układaniu wzoru z drobnych, różnego kształtu barwnych kamieni, szkła i ceramiki, na odpowiednio przygotowanym podłożu ( świeża zaprawa kamienna, cement, mastyks). Pojedyncze elementy mozaiki nazywa się TESSERAMI. Technika ta daje efekty zbliżone do malarstwa, jest bardzo trwała dzięki czemu stosuje się ją głównie jako dekorację architektoniczną, używana także do wyrobów rzemiosła artystycznego. Mozaika znana była od starożytności w Azji Mniejszej i Basenie Morza Śródziemnego, a także stosowano ją w sztuce Islamu.
Witraż - technika malarska zaliczana do malarstwa monumentalnego, znana od starożytności, rozpowszechniła się w Średniowieczu, rozkwit przypada na XIII w. we Francji (Charters,Paryż). Od XVI w. dzięki farbom emaliowym, wykonywano na witrażu barwne malowidła. Kawałki szkła (barwione w stanie płynnym barwnikami metalowymi) łączono ołowianymi ramkami i osadzano między żelaznymi sztabami.
Sgraffito- jedna z technik dekoracyjnego malarstwa ściennego, polegająca na pokryciu muru kilkoma warstwami barwnego tynku i na częściowym zeskrobywaniu wilgotnych warstw górnych za pomocą ostrych narzędzi. W wydrapanych partiach odsłania się kolor warstwy dolnej i powstaje dwu - lub kilkubarwna kompozycja oparta najczęściej na ornamencie geometrycznym. Stosowana głównie do dekoracji fasad w architekturze renesansu.
Sgraffito, Hradec. Fot: Wikipedia.
