Złotnictwo uważane jest za jedną z najwspanialszych dziedzin rzemiosła artystycznego. Jest to sztuka wykonywania przedmiotów z metali szlachetnych (srebro, złoto) oraz innych drogocennych materiałów (kość słoniowa, kryształ górski) z zastosowaniem różnorodnych technik zdobniczych. [
Techniki złotnicze Dzieła złotnicze kształtowane były poprzez odlewanie (najczęściej na wosk tracony), co dawało możliwość uzyskania odlewów o różnych kształtach, oraz przez odkuwanie. Srebrne naczynia często złocono stosując metodę ogniową (w drugiej połowie XIX wieku rozpowszechniła się tańsza i łatwiejsza technika złocenia galwanicznego). W celu uzyskania z płaskiej blachy naczyń różnego kształtu lub ozdobnych, półplastycznych reliefów figuralnych, roślinnych i ornamentalnych, stosowano technikę zwaną repusowaniem (trybowaniem), czyli wykuwaniem na zimno. W XIX wieku z potrzeby masowej produkcji identycznych przedmiotów technika repusowania została wyparta przez sztancowanie. Mechaniczne powielanie motywów dekoracyjnych umożliwiała sztanca (metalowe narzędzie zaopatrzone w rodzaj stempla z wklęsłym lub wypukłym wzorem).
Rozpowszechniony w XVI i XVII wieku ornament składający się z łezkowatych lub półkolistych guzków uzyskiwano za pomocą techniki zwanej puklowaniem. Inne techniki zdobnicze służące na przestrzeni wieków do dekoracji naczyń to: filigran (wykonywanie ornamentu lub całego przedmiotu z cieniutkich srebrnych lub złotych drucików, które wyginane i lutowane dają ażurowy wzór), granulacja (zdobienie przy pomocy małych lub srebrnych kuleczek, zwanych granulkami, przylutowywanych na powierzchnię przedmiotu), grawerowanie (jedna z najdawniejszych technik zdobienia, polegająca na tworzeniu dekoracji wklęsłych za pomocą dłut, pilników i wierteł), niellowanie (wypełnianie zagłębień grawerowanego ornamentu pastą złożoną z siarczków srebra, miedzi i ołowiu, która po wypaleniu i ostudzeniu przedmiotu szlifuje się i poleruje).
Historia sreber
Wyroby złotnicze od wielu epok cenione były zawsze bardzo wysoko, gromadzone w zamożnych domach świadczyły o potędze i bogactwie samego właściciela. W średniowieczu i wczesnym renesansie szczególną popularnością cieszyły się wyroby z Norymbergii (w tym puchary puklowane w kształt owocu ananasa lub winnego grona). W XVI w. uznanie zyskały wyroby pochodzące z warsztatów złotniczych z Krakowa, Gdańska czy Torunia, a w XVII w. rozwinęły się także warsztaty w Warszawie, Poznaniu, Wilnie i Lwowie. Wiek XVII, gdy modę na naszych ziemiach zaczął dyktować Augsburg uznaje się za najwspanialszy okres w dziejach złotnictwa w Polsce. Krajowe wyroby naśladujące bujną ornamentykę kwiatowo-owocową oraz sceny figuralne (charakterystyczne dla Augsburga) nie ustępowały niczym wyrobom zagranicznym. Spośród złotników czynnych w Gdańsku w XVIII w. najsłynniejszy był Jan Gotfryd Schlaubitz. Do charakterystycznych wyrobów tego okresu należały srebrne, czasem złocone lub zdobione bursztynem kufle z nakrywami, dzbany, patery oraz misy pokryte bujnym repusowanym ornamentem z liści akantu, girland oraz owoców. Styl klasyczny – prosty i surowy - pojawił się w dziełach złotników warszawskich w końcu XVIII wieku i panował do początku XIX wieku. Przedmioty tego okresu charakteryzują proste geometryczne formy pozbawione dekoracji ornamentalnej. Jednym z najsłynniejszych złotników tamtego czasu był Karol Filip Malcz, tworzący wyroby o doskonałej szlachetnej formie, gustownej dekoracji i starannym wykończeniu.
Norblin i Fraget
W połowie XIX wieku prym zaczęły wieść wyroby platerowane. W 1865 roku T. Werner połączył swój zakład z wytwórnią Norblina, zaś w 1883 roku wykupił firmę braci Buch. Zakłady Nroblina nastawione były głównie na masową produkcję wyrobów platerowych: pater na słodycze i owoce, tac, lichtarzy, koszyczków – charakteryzowały je skromne dekoracje girlandów, festonów oraz wici kwiatowo-roślinnych, a także funkcjonalność i przystępna cena. Największą popularnością cieszyły się jednak wyroby ze słynnej wytwórni Frageta, działającej od 1824 roku w Warszawie. Platery Frageta były srebrzone na miedzi, zaś naczynia korpusowe miały złocone wnętrza, formą nawiązując do złotnictwa renesansowego i barokowego. Od połowy XIX wieku zaczęto wykonywać platery na mosiądzu i nowym srebrze o urozmaiconej stylistyce. W asortymencie można było znaleźć: łopatki do ryb, tortu i pasztetu, noże do sera i do masła, łyżki do kruszonu i lemoniady, szufelki do cukru, sitka do herbaty, dziadki do orzechów etc. Produkowano także samowary, herbatnice, żardiniery i wazony do kwiatów, serwisy do likieru i konfitur, wazy do ponczu, wazony do wina. Sklepy firmowe znajdowały się między innymi w Kijowie, Atenach, Buenos Aires i Rio de Janeiro.