Fowizm był kierunkiem, który wraz z ekspresjonizmem doprowadził do rewolucji w malarstwie francuskim. Rozwijał się na początku XX wieku, pierwsze prace fowistyczne przedstawiono w 1905 roku w Salonie Jesiennym (podczas trzeciej jego edycji). Rok później jeden z krytyków (dokładnie Louis Vauxcelles) oglądając wystawę rzeźb klasycyzujących wśród których powieszono również obrazy fowistów krzyknął: „Donatello parmi les Fauves!” czyli w wolnym tłumaczeniu „Donatello wśród drapieżników”. Stąd też wzięła się nazwa dla całego ruchu artystycznego.
Louis Vauxcelles
Maksymalne uproszczenie środków wyrazu, kontrastowe, dwuwymiarowe płaszczyzny tworzone poprzez zastosowanie barwnych plam to główne założenia techniczne fowistów. Głównym zadaniem wszystkich tych środków wyrazu było ukazanie emocji. Fowiści malowali w sposób nie odpowiadający rzeczywistym barwom i kształtom przedmiotów – uwypuklali charakterystyczne cechy malowanych przedmiotów. Porzucali prawa narzucane przez perspektywę.
Henri Matisse - La Danse
Najwybitniejsi fowiści tworzyli ściśle z nurtem w pierwszych latach trwania ruchu, należeli do nich Henri Matisse, André Derain i Maurice Vlaminck. Fowiści podobnie jak inni współcześni im artyści szukali inspiracji w kulturach odmiennych od ich rodzimej. Duże piętno odcisnął na nich kolonializm, ale i przesycenie kulturą europejską. Kultura afrykańska, dziecięca była tym, czego poszukiwali ówcześni artyści – czysty prymitywizm. Żyjący w kulturze pozbawionej europejskiej cywilizacji zbliżało do pierwotności, szczerości i natury. Po 1907 roku fowizm przestał istnieć.
André Derain - Most Westminsterski
