Nabiści byli grupą malarzy działającą krótko – około 11 lat, lecz dającą inspirację wielu artystom tworzącym w latach późniejszych (między innymi kubistom). Grupa została założona w 1888 roku w Paryżu przez Paula Sérusiera i Maurice’a Denisa. Nazwę dla ugrupowania wymyślił Henri Cazalis – francuski lekarz i poeta, pochodzi ona z języka hebrajskiego (nābhî) i oznacza proroka. Niektórzy złośliwi krytycy mawiali, że większość nabistów była „pochodzenia żydowskiego, nosili brody i byli śmiertelnie poważni”. Istotnie, artyści współtworzący tenże ruch byli często pochodzenia żydowskiego i tak jak starożytni prorocy odmłodzili Izrael tak samo oni odmładzali i ożywiali ówczesną sztukę.
Nabiści nie uznawali akademickiego podejścia do malowania, odrzucali sztywne formy narzucane przez uczelnie artystyczne. Preferowali oparcie o tradycję, nie o współczesnych im mistrzów malarstwa. Ich program artystyczny przewidywał że w sztuce rzeczywistość ulega niejako podwójnej deformacji: subiektywnej (która odnosiła się do osobistych uczuć malarza) oraz obiektywnej (odnoszącej się do poszukiwań artystycznych). Opublikowany w 1890 roku artykuł „Definicja neotradycjonizmu” autorstwa Murice’a Denisa (Art et Critique) uważa się za manifest artystyczny tegoż ugrupowania. Inspiracji do poszukiwań twórczych szukali w muzyce, literaturze, filozofii, interesowali się różnymi religiami. Nabiści współpracowali z La Revue blanche, czasopismem, które zostało założone przez synów Adama Natansona – francuskiego bankiera, polskiego pochodzenia. La Revue blanche była pierwszą grupą literacką, która zaprosiła do współpracy plastyków – Adam Natanson był bowiem bogatym kolekcjonerem malarstwa.
Nabiści wystawiali swoje obrazy w Związku Artystów Niezależnych, w galerii Le barc de Boutteville. Ostatnia ich wystawa odbyła się w marcu 1899. Jeżeli chodzi o sam styl malarski – ich twórczość charakteryzuje przygaszony koloryt, ale wyraźny kontur, malowali uproszczone dzieła, jednocześnie odrzucając zasady akademickiego malarstwa. Nie uznawali również
Jedyną szkołą malarską, którą kończyli i szanowali nabiści była prywatna, założona w 1860 w Paryżu przez Rodolphe’a Juliana – Académie Julian. W przeciwieństwie do École des Beaux-Arts, studiować tam mogły kobiety, a także można było pracować z nagimi modelami. Szkoła, przez cały czas swojego istnienia (w 1968 doszło do jej fuzji z École Supérieure d’Arts Graphiques), była popularna zarówno wśród Francuzów oraz obcokrajowców – głównie Amerykanów.
Kobiety studiujące w Académie Julian
Studentki Académie Julian