Po epoce średniowiecznej umocowanej na chrześcijaństwie i typowym ówczesnym postrzeganiu człowieka jako istoty marnej, nadeszła nowa epoka – odrodzenie, czyli inaczej renesans. W epoce tej kwestia postrzegania życia ludzkiego przeszła może nie rewolucję, ale na pewno ewolucję. Ówczesny człowiek w dalszym ciągu dostrzegał swoją niższość względem Boga, ale już nie marność. Okres ten wykształcił sobie charakterystyczny styl w sztuce. Rozpoczął się on we Włoszech gdzie, o jego elementach mówi się już w przypadku XIII wieku, zakończył zaś w XVII. Głównym jego ośrodkiem w Italii była Florencja. Styl ten charakteryzował się klasycznym porządkiem, najważniejsi twórcy tego czasu to oczywiście Michał Anioł i Rafael.
Charakterystycznymi motywami wykorzystywanymi w sztuce renesansowej były kandelabry, wazy, rogi obfitości – odwołania do starożytności (w tym postacie mitologiczne), ale także postacie biblijne. W Europie północnej zaś rozpowszechnione były w tym okresie plecionki i hermy. Renesans na nowo odczytywał antyk, który w średniowieczu kojarzono przede wszystkim z przedchrześcijańskimi wierzeniami, a co za tym idzie traktowano go jako grzeszny, związany z szatanem. W renesansie zachwycono się antykiem i często nadawano mu nowy, chrześcijański element, który zastąpił ten pogański.

Rafael Santi – Wygnanie Heliodora

Rafael Santi – Wygnanie Heliodora
Powyższe obrazy autorstwa Albrechta Dürera oraz Rafaela Santiego ukazują to, co typowe dla sztuki renesansowej. W odróżnieniu od gotyku, ludzkie postacie są namalowane bardzo realistycznie. Dalej najczęstszym motywem są tematy biblijne, lecz artyści odkryli na nowo piękno sztuki antycznej, wobec czego zaczęto malować również sceny mitologiczne. Powrócono do malowania aktu, widocznego na obrazie Dürera w scenach biblijnych, co dawniej byłoby nie do pomyślenia. W czasach odrodzenia zaś było to skandalizujące. Zaczęto stosować na szeroką skalę zbieżną perspektywę geometryczną, linearną i powietrzną. Rozpoczęto malowanie portretów, zawsze na tle pejzażu (z czego rozwinęło się późniejsze holenderskie malarstwo barokowe). Nastąpił wyraźny zwrot ku naturze, którym kierowali się malarze. Światło jest stłumione, stosowano sfumato czyli delikatne przejścia od ciemnego do jasnego koloru (od łacińskiego wyrazu fuma czyli dym).
Schyłkowa twórczość Michała Anioła, najwybitniejszego artysty renesansu, wskazywała na nieuchronne zmiany. Nastał krótki okres zwany manieryzmem – tendencji antyklasycystycznej. Charakteryzował się on większą swobodą, wdziękiem i fantazją, a także pewną kapryśnością formy. Styl ten był przejściem pomiędzy renesansem, a znacznie bogatszym od niego i późniejszym barokiem.

El Greco – Adoracja
Powyższy obraz autorstwa El Greco jest typowy dla stylu manieryzmu. Charakterystyczny brak harmonii, postacie są zniekształcone – wydłużone oraz przedstawione w pozach oznaczających histerię, jest ich dużo, obraz jest wręcz zatłoczony. Dalej barwy są nierealne, kolory nie do końca ze sobą współgrają, wręcz rażą.